Maresi is novice in het Rode Klooster op het eiland Menos, een plaats waar mannen niet mogen komen. Net als vele andere meisjes is ze gevlucht voor honger, vervolging en onderdrukking. In het Klooster heeft ze een nieuw thuis gevonden, waar ze ontdekt waar haar hart ligt: bij kennis en boeken.
Op een lentemorgen komt een jong meisje aan op het eiland: Jai. Ze is op de vlucht voor haar vader. In haar kielzog brengt ze gevaar en verschrikking mee. Iedereen in het Klooster wordt op de proef gesteld, maar niemand meer dan Maresi.
De omslag en de achterflap van dit boek intrigeerde me zo enorm dat ik een dansje deed toen bleek dat ik dit boek van Clavis mocht recenseren. Het boek ziet er heel mooi uit en andere bloggers waren er ook echt lyrisch over. Je kunt nu wel raden dat mijn verwachtingen voor Maresi torenhoog waren.
Maresi gaat over een eiland met een klooster. Er wonen alleen maar vrouwen en deze vrouwen zijn sterk, krachtig, puur, maar ook kwetsbaar. Ze wijden hun leven aan de Oermoeder en bieden onderdak aan allerlei meisjes, wat hun verhaal ook is. We volgen de novice Maresi, die zich ontfermt over het nieuwste meisje. Maar de vader van het meisje blijkt haar achterna gereisd en wil haar terug.
Ik denk dat ik nog nooit een verhaal als Maresi heb gelezen. Ik moet het echt even verwerken en twijfel nog steeds of ik nu geraakt ben door het verhaal of niet. Het is namelijk een vrij klein verhaal; er zijn geen reusachtige plottwisten of zinderende actie; het is een mooi en klein verhaal over kennis en je roeping vinden, maar ook over het blijven geloven in waar je voor staat. En dat is precies wat ik nou zo mooi vond.
Ik zag het klooster en het leven daar helemaal voor me. Maresi werd – ondanks dat je niet eens zo veel over haar leert – een vriendin, een lerares. Ik vond haar fantastisch. Maar ook miste ik iets. Misschien komt dat door de verwachting dat dit meer fantasy zou zijn; ik associeer dat vaak toch met meer actie en avontuur. De actie was er wel op het eind, maar niet in de hevigheid waarop ik had gehoopt.
Wel genoot ik van de prachtige zinnen en het gebruik van de drie gezichten van de moeder. Ik heb daar echt een zwak voor. Het maakte Maresi daardoor tot een mooie schat vol historie, sfeer, magie en hoop. Een schat die veel mensen nog niet hebben ontdekt en dat vind ik zonde. Veel lezers focussen zich vooral op bekende boeken vol actie, terwijl een boek als Maresi juist enorm veel rust kan brengen. Het voelde een beetje als een filmhuisfilm. Een beetje vreemd, maar wel heel artistiek.
Hoewel het einde van mij wel wat meer had mogen knallen, vond ik het dus een erg mooi boek. Wat ik wel jammer vind is dat de kaart helemaal achterin in het boek zit. Dit is mosterd na de maaltijd. Een kaart hoort naar mijn mening voorin, omdat je dan weet dat hij erin zit.
Maresi voelt als een sprookje: vol geloof, magie en moed.
Ik heb genoten van Maresi, maar ik weet nog steeds niet hoe ik me nou precies voel bij dit boek. Ik vond het qua taal prachtig, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat het niet precies was wat ik had verwacht. Het was heel anders, totaal niet wat je bij een fantasyboek zou verwachten. Maar het is wel een sterk boek in al z’n breekbaarheid.
Score: 4/5
Geschreven door
Emmy van www.zonenmaan.net