Op 5 september, net na middernacht, belt Death-Cast Mateo Torrez en Rufus Emeterio om ze slecht nieuws te geven: ze gaan allebei vandaag dood. Mateo en Rufus kennen elkaar niet, maar zoeken om verschillende redenen een nieuwe vriend op hun laatste dag. Het goede nieuws: daar is een app voor. Het heet de Laatste Vriend, en door die app staan Rufus en Mateo op het punt elkaar te ontmoeten voor een laatste avontuur en om een leven te leiden in een dag.
Mateo en Rufus leven in een wereld precies zoals die van ons. Met één verschil. Hun wereld heeft Death-Cast. Dit is een organisatie die elke nacht mensen belt om ze te vertellen dat het hun laatste dag is. Je hebt nog maximaal 24 uur te leven na dat telefoontje. Hoe dat werkt? Niemand weet het. Maar ze zitten er nooit naast. Als je wordt gebeld ga je die dag dood. Je weet niet precies wanneer, niet precies hoe.
Mateo en Rufus krijgen dat telefoontje. Beiden zitten in een moeilijk parket. Mateo’s vader ligt in coma in het ziekenhuis en Mateo gaat amper de deur uit, Rufus heeft geen echte familie meer, maar woont in bij een pleeggezin en heeft daar zijn familie van gemaakt, maar heeft zich net ontzettend in de penarie gewerkt. Een onwaarschijnlijk duo. Hoe kwamen ze bij elkaar?
Er is een app voor mensen die een death-cast telefoontje krijgen die mensen bij elkaar brengt. De Last-Friend-app. Ze besluiten elkaars Last Friend te worden en er ontstaat een prachtige vriendschap.
Het is natuurlijk wat voorspelbaar door de titel, ze gaan allebei dood op het einde. Maar toch wilde ik echt dat er iets zou gebeuren waardoor dat niet zo zou zijn. Aan de andere kant had ik het ontzettend lame gevonden als er zoiets zou gebeuren. Maar toch…
Voor mij was het een boek met gemengde gevoelens. Ik vond het nogal confronterend. Ik ben nogal bang om dood te gaan en dit boek zet je behoorlijk aan het denken daarover. Ook omdat je gedurende het hele verhaal weet dat een van hen, of zelfs beiden, plotsklaps dood kan gaan. Misschien bij een val, een oversteek, een metro-overval, een explosie, een hartaanval … Elk moment kan het gebeuren en eigenlijk is dat bij ons ook zo. Je tikker kan er elk moment mee ophouden. Dat vind ik maar een eng idee en dat boek confronteert mij daarmee. Aan de andere kant laat het ook de mooie dingen zien die wij soms niet meer opmerken. Hoe lekker een ijsje kan zijn, hoe bijzonder sommige activiteiten zijn, hoe blij we met onze omgeving mogen zijn want niet iedereen is zo gezegend.
En toch …
Het was ook wel minder heftig en emotioneel beladen dan ik had verwacht. Misschien omdat je het al gedurende het hele boek weet, je het aan ziet komen of misschien omdat je merkt dat de hoofdpersonen er langzaamaan vrede mee krijgen dat het gaat gebeuren.
Niet dat het geen jankboek is, dat is het wel! Maar minder erg dan ik dacht.
Het verhaal van Mateo en Rufus is ook nogal rechtlijnig, beiden hebben een geschiedenis, ze ontmoeten elkaar op hun laatste dag en worden vrienden en gaan dood. Daartussen echter zitten allemaal kleine verhalen weggestopt. Van mensen die ze onderweg tegenkomen en waarbij je een glimp krijgt van hun verhaal. Die stukjes vond ik ook echt fantastisch en geven weer hoe het leven niet alleen om de hoofdpersonen in een boek draait, er zitten veel meer verhalen in.
Een boek dat je laat denken, je laat janken, je laat lachen en je laat schrikken maar je ook doet afvragen wat er met al die andere personages gebeurt. Heftig op de goede manier.
Score: 4/5
Geschreven door
Manon van https://brightbluebooks.wordpress.com/