De zeventienjarige Iris heeft het thuis niet makkelijk gehad, maar inmiddels heeft ze haar plek
gevonden in het pleeggezin waar ze al enkele jaren woont. Wanneer ze de zomer opnieuw met haar opa en oma op camping Le Tournesol doorbrengt, krijgt ze nieuws over haar moeder dat haar volledig uit balans brengt. Ze gaat overal aan twijfelen en worstelt weer in alle hevigheid met haar verleden. De aanwezigheid van de negentienjarige Maduro op de camping maakt het er niet eenvoudiger op. Hij lijkt vastberaden de muren om haar heen neer te halen, iets wat Iris absoluut niet wil laten gebeuren.
Het verhaal begint met een herinnering uit het verleden van Iris en die komt meteen binnen. Jacodine weet direct de juiste sfeer neer te zetten en doordat zij blijft wisselen tussen heden en verleden, wordt de zware lading nog eens extra goed gedekt. Iris heeft inmiddels een lange reis gemaakt, maar worstelt nog steeds keihard met haar verleden. Zodra ze oog in oog komt te staan met de knappe Maduro, lijkt Iris een heel ander soort gevecht met zichzelf te moeten gaan voeren. Het verhaal speelt zich voor het eerste gedeelte af op de camping en in plaats van een zorgeloze vakantie met haar grootouders, wordt Iris door een aantal heftige gebeurtenissen toch weer met haar verleden geconfronteerd. Hoe hard ze het ook in haar eentje wil doen, juist de jongen die ze zo hard probeert weg te duwen, lijkt de enige die dichterbij kan komen.
In Steen voor steen draait het, net als bij de vorige delen, om twee personages en ook hier worden de hoofdstukken weer afgewisseld. Iris heeft wat dat betreft wel echt de grootste rol en haar verhaal is schrijnend en hoopvol tegelijk. Er komen hele heftige dingen aan bod en de emoties lopen op veel momenten hoog op. De gedachten en gevoelens van Iris komen levensecht en realistisch over en tijdens het lezen moest ik meerdere malen een dikke brok in mijn keel wegslikken. Haar verdriet, onmacht, onzekerheid en woede spatten van de pagina’s af en mijn moederhart huilde voor haar. Toch wist Jacodine weer de perfecte balans te bewaren en zat het verhaal ook boordevol hoopvolle, mooie en luchtige momenten. De pleegouders van Iris speelden een hartverwarmende rol en dat liet mijn moederhart gelukkig ook weer opzwellen.
Maduro is ook een personage dat erg goed werd uitgediept. Zijn verleden heeft ook de nodige sporen achtergelaten, waarmee ook hij nog steeds af en toe in de knoop zit. De romantische spanning tussen de twee is op een hele pure manier voelbaar, maar heeft niet de overhand.
Ondanks dat ik een ongelofelijke sucker ben wat romantiek betreft, heeft Jacodine er goed aan gedaan daar in dit boek niet het hoofdonderwerp van te maken. Het verhaal van Iris moest inderdaad echt verteld worden en zal voor (te veel) mensen tegelijkertijd confronterend als hoopvol zijn.
Ik heb Iris en Maduro in mijn hart gesloten en hoop heel erg dat Jacodine ons in de toekomst blijft voorzien van zo’n prachtige verhalen.
