Op de Boekenbeurs kreeg ik (Sigrid) de kans om schrijfster Susanne Koster te interviewen. Susanne heeft verschillende young adults (her)uitgegeven bij Clavis. Om me voor te bereiden op dit interview, las ik Zwarte lieveling. Dat boek is het eerste deel van de Oneindigheidstrilogie. Het gaat over Saskia, een meisje dat mishandeld wordt door haar stiefvader.
Waarom kies je ervoor zware thema’s te behandelen in jeugdliteratuur, zoals kindermishandeling in Zwarte lieveling?
Omdat ik vind dat er altijd aandacht voor moet zijn. Omdat kindermishandeling eigenlijk niet zou mogen bestaan, maar het bestaat wel. Toch wordt er vaak over gezwegen. Kinderen die ermee in aanraking komen, hopen altijd dat er iemand zal zijn die het merkt en dat diegene er dan iets aan zal doen. Negen van de tien keer gebeurt dat niet. Door er in mijn boeken over te schrijven, kan ik het toch onder de aandacht brengen.
Als je om je heen kijkt, zijn er zoveel kinderen die mishandeld worden. Sinds Zwarte lieveling opnieuw uitkwam, heb ik talloze jonge mensen ontmoet die zich herkennen in het boek. Ze spreken me aan en vertellen over hun ervaringen. Daar word ik zo verdrietig van. Iedereen ziet het gebeuren, maar niemand zegt er iets van. Dat is heel frustrerend.
Het zijn zware onderwerpen die ik beschrijf in mijn boeken, maar er is behoefte aan. Lege kamers gaat bijvoorbeeld over een meisje met een psychose. Ik ken een aantal jongeren die een psychische aandoening hebben. En toen ik me hierin verdiepte, bleek dat een op de vijf jongeren behoefte heeft aan psychische hulp. Anoiksis, een vereniging voor en door mensen met een psychische aandoening, heeft dit boek dan ook op een leeslijst gezet. Dat is fijn en een stap in de goede richting.
Gelukkig spreekt er uit mijn boeken ook hoop en liefde. Als je zoiets heftigs zoals mishandeling hebt meegemaakt, is het heel gemakkelijk om daar al je ellende aan op te hangen en bitter of boos te worden. Maar dat helpt allemaal niet! Blijf maar gewoon wie je bent, probeer het achter je te laten, zet je schouders eronder en hou vol. Geniet van het mooie weer en van elk moment. Het is zo belangrijk dat je niet blijft vasthouden aan het verleden, maar dat je vertrouwen hebt in het goede van de mens. Dat is er echt! Alleen heb je soms gewoon de pech dat je dat goede even niet bent tegenkomen .
Zwarte lieveling verscheen oorspronkelijk in 1995, maar Clavis heeft het vorig jaar opnieuw uitgegeven. Heb je veel aan de tekst moeten veranderen?
Jazeker! Heel simpele en logische dingen zijn veranderd, zoals guldens die euro’s moesten worden. Maar ook de locatie van de verschillende tehuizen in het boek is veranderd. De straatnamen heb ik aangepast. Als ik iets opschrijf, wil ik dat het klopt met de realiteit. Dus dat heb ik helemaal opnieuw moeten uitzoeken!
Daarnaast groei je als schrijver altijd. Zwarte lieveling was mijn eerste boek en dat kon ik ook wel merken toen ik het ging herschrijven! Het verhaal op zich is hetzelfde gebleven, maar de manier waarop het geschreven is, heb ik soms aangepast. Sommige dingen heb ik echter niet veranderd, omdat die gewoon mooi waren zoals ze waren of juist omdat ze zo heftig waren. Er staan namelijk heel wat heftige scènes in het boek, maar die zijn echt gebeurd zoals ze beschreven staan.
Dus het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen?
Dat klopt. Ik ken het meisje dat dit heeft meegemaakt. Ook het tweede deel van de Oneindigheidstrilogie, Achtergelaten, vertelt de realiteit. Dat boek gaat over het zusje van Saskia, Jonka. En deel drie van de Oneindigheidstrilogie, Een gedroomd einde, is ook gebaseerd op feiten, maar hier heb ik wel wat meer aanpassingen in gedaan. Zo had ik het einde al geschreven, maar toen kreeg ik er echt spijt van. Dat slot was gebaseerd op de realiteit, maar het deed zo veel pijn om het op te schrijven dat ik de uitgeverij heb gebeld en heb gevraagd of ik het mocht veranderen. Daar heeft Clavis niet moeilijk over gedaan, en nu heb ik er vrede mee.
Weet je, mensen zouden het ook niet geloven dat één persoon zo veel ellende heeft meegemaakt. Daarom heb ik sommige dingen wat verbloemd. Of dan zou ik te horen krijgen dat het te erg of te negatief is, terwijl die pijnlijke werkelijkheid eigenlijk helemaal geen fictie is.
Ik zag dat je onlangs iets had gepost in de Facebookgroep ‘Young adults boeken en series’, over een recensie van je boek Lege kamers. Is dat iets wat je veel doet, recensies en boekenblogs lezen?
Ja, ik krijg dat allemaal doorgestuurd van de uitgever! Ik wil heel graag weten wat mensen van mijn boeken denken. En dit was zo’n mooie recensie! (noot: het gaat over deze recensie: http://clavisyoungadult.com/recensie/recensie-lege-kamers-2/?fbclid=IwAR1dXBtWCcMK4dfRp1a6sKsa0iuvwj3g195IUwsXTzddXDDQPu6ALnJIUHY ) Ik krijg – hout afkloppen – meestal wel mooie recensies, van vier of vijf sterren.
Geschreven door
Sigrid van https://bookbuddies.be/